Eefje rivierkreeftje op groots avontuur komt eraan!

Mijn lief en ik reizen weer diverse keren door het land naar verschillende ziekenhuizen, voor twee operaties, binnen twee weken tijd. Maar voordat de operaties plaatsvinden, werk ik keihard om mijn manuscript geheel foutloos in te leveren bij het Manuscriptenteam van Uitgeverij Boekscout.

Voordat ik onder narcose ga, sluit ik mijn ogen met dichtgeknepen keel. De angst om de controle te verliezen gaat niet over, ook niet na de zoveelste ingreep. Zuurstofkap op mijn gezicht, zacht piepen van de monitor, lieve woorden. Ik word in slaap gebracht om een mooie droom te dromen. Waarom ik zo bang ben? Robot dokter had zijn dag niet...

Thuisgekomen krijg ik complicaties en moet ik regelmatig terug naar het ziekenhuis. Begint het gevecht weer om erbovenop te komen. Stille tranen biggelen over mijn wangen, die mijn pijn en frustratie wegspoelen.

In Domburg krabbel ik mentaal wat op. Geniet ik van de stilte en de aquatische geur van de grijze zee. Begin ik in mijn duisternis het licht te zien. Wederom word ik omringt met liefde, hulp, vele hartverwarmende cadeaus, kaarten en bloemen. Er zijn engelen om mij heen.

Ik open mijn laptop en open de berichten die ik krijg van mijn uitgever. Yessss, mijn manuscript is goedgekeurd en gaat nu naar de Productieafdeling. Om er een echt boek van te maken, dat op mei 2025 wordt gelanceerd. Dit tovert een brede glimlach op mijn gezicht. 

Ondertussen is Marleen Kunnen, beeldend kunstenaar, prachtige illustraties aan het maken voor mijn geweldige kinderboek: Eefje rivierkreeftje op groots avontuur.

Eefje rivierkreeftje wordt gevangen in een visnet en komt terecht in een rollercoaster vol bijzondere avonturen. Een verhaal vol gekkigheid en humor. Een prachtig verhaal over vriendschap en respect voor de natuur, de dieren en voor elkaar.

Wordt vervolgd lieve lezer.

 

Kilometers vreten

Het aantal keer dat wij door het land heen en weer reizen naar de verschillende ziekenhuizen en behandelcentra zijn niet meer te tellen. Wij beginnen altijd met een kop koffie en iets lekkers erbij. Maken er een klein "feestje" van. Het heeft ook iets gezelligs. Het leven is een groot feest, maar je moet zelf de slingers ophangen. 'Kom lief, we moeten weer.'

Lees meer »

De man met de hamer

Ik dans en dans in mijn rode glitterjurk de sterren van de hemel. Geniet van de muziek bij feesten, partijen en in de discotheek. Ik ben vrolijk en vrij. Ik dans blij de wereld rond. Dan komt de man met de hamer. Door een medische misser slaat het noodlot toe. De specialist had zijn dag niet… Ja, dit kan ook een Spoedeisende-hulp verpleegkundige overkomen. Ik rol en dans van de hevige pijn door diverse ziekenhuizen. Kriskras door Nederland, langs vele specialisten. Vanaf hun eigen “eiland” maar ook langs Engelen, die de kwaliteit van leven proberen te verbeteren, buiten de gebaande paden durven denken en handelen. Ik ben inmiddels de vrouw van Zes Miljoen, Bionic Woman. Gedurende een aantal jaren nu, van operatiekamer naar operatiekamer in mijn blauwe operatie tenue, Een glinsterende traan biggelt over mijn wangen.

Lees meer »

Vakantie! Tijd voor het lezen van een goed boek.

Na een periode van hard werken en de drukte van alledag, is het nu tijd om heerlijk te relaxen. Eindelijk tijd om een goed boek te lezen. Het lezen van een goed boek is al een reis op zich. Lezen prikkelt je fantasie, je hersenen groeien, lichaam en geest ontspannen. Een nat voorjaar doet de ruimte oplichten als de zon de wolken uit elkaar rijt en het eindelijk zomer is geworden. De zon schittert als duizenden diamanten op het water van de zee, golfjes als brekend glas over je blote voeten. Terwijl zonnestralen je gezicht kussen, geniet je van de natuur en pak je een prachtig boek, reis je bijvoorbeeld met me mee door mijn prachtige verhalen. Zeer de moeite van het lezen waard. Verkwikt weer terug naar huis, naar je leuke baan, meer ruimte in je hoofd. Nagenietend van de onvergetelijke trip en de duizenden.Ik neem je mee aan de hand door mijn verhalen tijdens je vakantie. Veel leesplezier en een fijne zomer toegewenst allemaal. Gooi mijn boeken maar snel in je koffer. En gezond weer thuis!https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464037630: ‘Robot dokter had zijn dag niet…'Een SEH verpleegkundige wordt slachtoffer van een medische fout en komt terecht in een medische rollercoaster. Leest als een thriller.https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464892116 'Bloedkind'Prachtige, ontroerende, humoristische en hectische verhalen over mijn jaren op de Spoedeisende hulp. Leest lekker weg.

Lees meer »

Grote avonturen beginnen klein.

Wat een geluk, wat een vreugde, een feest, stralend licht. Ons eerste kleinkind is geboren. Mijn lief en ik nemen haar direct in de armen, onze harten stromen over van liefde. Mijn kleine engel, mijn lieve prinses. Zo klein, zo teer. Wat een schoonheid, mijn koningin. Vingertjes en teentjes als kleine garnaaltjes. Jouw prachtige, grote kijkers met lange wimpertjes boren zich in die van mij, laten niet meer los. Nomy Noé, lieflijk klein wondertje. Vier generaties. Wij schuiven een generatie op. Onze prachtige dochter nog zo wit dat ze bijna doorzichtig ziet en haar man, ontroerd door zoveel liefde, stralende ogen. Hun handen om haar kleine hoofdje, lieve woordjes fluisterend. Tevreden drinkend aan haar borst. Donkere zachte haartjes die door hun vingers glijden. De kast vol vrolijk gekleurde kaarten met de allerliefste wensen voor de kleine meid. Ik kijk naar dit tafereel en geniet met volle teugen van de jonge, intens gelukkige ouders. Slapend in mijn armen, mijn neus in haar lekker geurende haartjes, zacht wangetje in mijn nek. Haar mini lijfje opgekruld, haar oortje op mijn verliefde hart. Knorrende geluidjes in mijn oor. Een grote geeuw, een boertje. Mijn mondhoeken krullen omhoog. Waar droom jij van kleintje? Puur geluk stroomt door mij heen en verlicht mijn pijn. Door het raam kijkt de gouden zon nieuwsgierig naar binnen en strooit glimlachend haar gouden stralen over ons heen. Dankbaar voor dit kleine wonder. Geniet met volle teugen van het leven mijn kleine schat. Geborgen in onze handen, met liefde in de harten van jouw hele familie. Droom nu maar fijn mijn mooie engeltje. Opa en oma gaan jou straks lekker verwennen. Grote avonturen beginnen klein.

Lees meer »

Bevroren wereld

De wereld is wit, bevroren sloten gevuld met ijsbloemen die fonkelen in het zonnelicht. Transparante ijspegels hangen aan sierlijk, wuivend riet. Glinsterende witte kapjes over de knoppen van de slapende planten. Sneeuwvlokken als heldere kristallen. Ze vallen zachtjes ruisend op mijn gezicht. De dikke grijze wolken zijn zwanger van nog meer sneeuw. Ik steek mijn neus omhoog en snuif de aquatische geur van de winter op. Glasheldere vlokjes kussen zachtjes mijn wangen. Dampende wolkjes blazend in de lucht waardoor de vlokjes dansen. Vanaf zwarte, kale takken kijken de vogels op mij neer, hun schuine kopjes met zwarte kraaloogjes. Als kleine bolletjes, hun opgeblazen veertjes om zich warm te houden. Wij hebben het niet koud en genieten op dit moment van stilte en de witte deken die ons langzaam toedekt. Wat is de wereld mooi, mijn stille, witte, bevroren wereld. Ik kijk op naar de hemel, luister naar de echo van de stilte. Steek mijn armen in de lucht, probeer de heldere, zuivere sneeuw te omarmen. De rust in mijn ziel is een groot geluk in deze tijden van chronische pijn en vermoeidheid. Hierdoor is al mijn energie erop gericht om het leven ten goede te keren in een slechte situatie. Zo heb ik de afgelopen jaren twee boeken geschreven die zijn gelanceerd door: Uitgeverij Boekscout. https://www.boekscout.nl/ Wat een prachtige beoordelingen, reacties, reviews, bloemen, cadeaus, kaarten en whatsappjes. Zoveel mensen hebben mijn boeken gekocht en gelezen. Of gehaald in de bibliotheek om direct nieuwsgierig hun neus erin te stoppen. Ik ben er stil van… Hier ben ik heel dankbaar voor. Mijn pijn gaat nooit meer over, maar wat ben ik intens gelukkig.

Lees meer »

Nog even...

Luisterend naar de vrolijk, fluitende vogels en een meerstemmig kikkerkoor rammel ik op mijn toetsenbord waar mijn verhalen verstopt zitten. Eén voor één komen zij nieuwsgierig naar buiten. Grijze rook komt tussen de zwarte knoppenbalk vandaan van het harde werken. Zilveren pianoklanken van Chopin swirlen mijn oren binnen. Puntje van mijn tong tussen mijn lippen. In uiterste concentratie. Wiebelend op mijn stoel. Dan gaan de laatjes in mijn hoofd weer dicht. Ik sluit mijn ogen, slaak een diepe zucht en rek mij uit. Mijn armen in de lucht, volgt de voldoening. Een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. Een zonnestraal streelt mijn wang. Ondanks pijn en ongemak dans ik op toekomstmuziek. Mijn tweede boek met de titel: ‘Bloedkind’ is bijna klaar. Yessss, het is gelukt, het is volbracht. Prachtige, ontroerende verhalen over mijn jaren als gespecialiseerd verpleegkundige op de Spoedeisende hulp. Geschreven vanuit mijn hart. Verhalen die je raken tot op het bot. Net als in mijn debuut met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’ natuurlijk ook de nodige humor. Dat ligt in mijn aard. Het glas blijft halfvol.

Lees meer »

Vervolg tweede manuscript

Voldaan loop ik hand in hand met mijn lief langs de prachtige kust van Domburg en luister ik naar de rollende golven die tegen de golfbrekers beuken. Ruisend spatten zij uiteen in duizenden druppels als glinsterend kristal. Krijsende meeuwen die over mijn hoofd scheren, zwevend op de thermiek, die mij feliciteren. Scholeksters met hun puntige, oranje snavels en lange stelten. Ze smullen van kleine garnaaltjes en schelpdiertjes die overblijven als de golven zich terugtrekken. Knijp ik mijn ogen dicht tegen de felle zon die met haar gouden stralen mijn wangen streelt. We strijken neer op een leuk terras. Gedachtegolven vanuit de krochten van mijn hersenen dwalen af…Het schrijven van mijn nieuwe boek is een kunst waar ik twee jaar aan heb gewerkt, maar is pas het begin van een heel proces. Het is hard werken geblazen. Mijn tweede manuscript is nu bij de corrector van de manuscriptenafdeling. Na de prachtige beoordeling en de mooie woorden van de uitgever kan ik alleen maar stil zijn. Daarna naar de afdeling productie waar mijn boek wordt geperfectioneerd. Voor de persoonlijke auteursfoto voor de achterkant, de vormgeving en nog veel meer. Rondom de tafel voor de definitieve afbeelding van de cover. Dan is het gehele proces voltooid, is het een echt boek geworden, klaar voor de drukker. Van daaruit naar het Marketingteam om mijn boek op de markt te brengen, groots te lanceren. Dan is het feest! Ik heb mooie ideeën hoe dit moet gaan gebeuren, zoals ik het heb bedacht, zoals ik dat wil. Het ontwikkelen van flyers, posters en dergelijke. Signeersessies organiseren. Het moet een flitsende start worden. Ik ben mijn eigen ambassadeur. Nu breekt een spannende en leuke tijd aan. Soms is het ook lastig. Ik moet volledig aanwezig en gefocust zijn bij deze processen die volgen. Inclusief zenuwpijn, vermoeidheid en ongemak. Soms is dit een hels gevecht, zie ik roze olifantjes van de medicatie en wil ik van alles. Mijn lichaam kan niet en is mijn geest een chaos… (hoe dit komt lees je in mijn boek met de titel: Robot dokter had zijn dag niet…)

Lees meer »

Euforie

We zijn onderweg naar ons Domburg. De zon gooit haar gouden stralen over ons heen als een warm welkom. Aan de linkerkant van de weg glijden herkauwende Schotse Hooglanders voorbij. Hun kromme horens als komma’s reiken naar de wolkeloze lucht. Mijn mobiele telefoon gaat. Als ik opneem is het een vriendelijke dame van Uitgeverij Boekscout, afdeling manuscripten. De beoordeling van mijn tweede manuscript… Mijn hart slaat een slag over, ik zweet peentjes. Duizenden gedachten vliegen in mijn hoofd heen en weer. Zo hard gewerkt de laatste twee jaar om mijn tweede boek tot een goed einde te brengen. Een ander genre. Niet over de medische misser waar mijn eerste boek over gaat, chronische pijn, vele operaties en andere ellende, maar over mijn mooie jaren als Spoedeisende hulp verpleegkundige. Geschreven vanuit mijn hart, vanuit mijn gevoel. Ik heb alles gegeven. Bloed, zweet en tranen. Schrappen, schrijven, schrappen en dapper weer opnieuw beginnen. Verscheuren, roepen dat ik nooit meer, maar dan ook nooit meer één letter op papier zal zetten. ‘Ik kan het niet, het lukt mij niet, geen inspiratie, kan niet lang zitten.’ Mijn lief, kinderen en vrienden roepen dat ik door moet gaan, dat zij mij dapper vinden, niet op moet geven. Dan is het eindelijk zover, is het klaar. Mijn verhaal. Mijn eigen eigenzinnige stijl. Zoals ik het wil. Zoals ik het bedoeld heb. Heb een verhaal te vertellen. Vervolgens neem ik de spannende stap om mijn manuscript wederom op te sturen naar de uitgever. Fingers crossed.

Lees meer »

Mijn wandeling

De lente is nu echt aangebroken, de zon gooit haar gouden stralen over mij heen. Dit was het afgelopen weekend wel anders, maar voor mij ook weer niet.

Lees meer »

De zin van het leven, die schrijf je zelf ( Loesje)

Terwijl ik al een aantal jaren moet omgaan met afscheid nemen van mijn gezonde leven en altijd verder moet met chronische zenuwpijn die met zijn scherpe tanden in mijn lichaam knaagt, blijf ik schrijven. Schrijven, schrappen, schrijven, schrappen. Dit terwijl mijn leven woelig is en ik nog altijd in de medische rollarcoaster zit. De wet van Murphy geldt voor mij nog steeds en is er nog van alles aan de hand. Mijn neurostimulator is gisteren weer opnieuw ingesteld dus kan ik weer ademhalen en is de pijn weer dragelijk. Als de stoomwolken uit het toetsenbord komen en de letters vliegensvlug op papier gezet worden hoor ik de echo van de stilte in mijn hoofd en houdt Pippi( colostoma) zich rustig. Sluit mij af zodat ik snel vorderingen maak. De wijzers tikken de uren en seconden weg. Mijn bureau kan omhoog en omlaag en moet regelmatig even staan, mijn blik strak op het scherm gericht. Tien vingers die blind rammelen over de knoppen. Om daarna alles weer te wissen en dapper opnieuw te beginnen. Mijn fysieke situatie kan ik niet veranderen, maar wel hoe ik in het leven sta, geluk kan vinden, genietend van lieve mensen om mij heen, de kleine dingen. De zin van mijn leven, die schrijf ik zelf. Dit is hoe ik ten volle leef. Al gaat mijn schrijven gepaard met bloed, zweet en tranen, ik zet door. Fluisterende regen druipt omlaag langs de ramen van mijn schrijfkamer om even later weg gekickt te worden door een waterig zonnetje. Ondertussen starend naar alle nieuwbouw activiteiten in de straat waar ons pas gebouwde huis staat. Ik slaak een diepe zucht, knijp mijn ogen tot spleetjes en gooi mijn handen in de lucht. Yesss, mijn tweede boek is zo goed als af! Het is mij gelukt tussen alle onrust en pijn door, mijn boek af te ronden. Zoals ik dat wil, zoals ik het bedoeld heb. Alle laatjes in mijn hoofd kunnen weer dicht nadat ik alles eruit heb gehaald, op een hoop heb gegooid. Soms moest ik diep duiken in de stapel herinneringen. Af en toe lastig door de wazige, geen roze, medicatie wolk. Per hoofdstuk ga ik nu alle verhalen finetunen, vreet ik nog één keer alle letters op. Om daarna de grote sprong naar Uitgeverij Boekscout te wagen voor de tweede keer. Waar het boek over gaat? Wat de titel is van mijn nieuwe boek? Dit is nog geheim. Oké, twee tipjes van de sluier til ik een stukje omhoog: #Brechtje Duijzer, heeft de prachtige cover gemaakt en is mijn boek een knipoog naar het verleden met actualiteiten die nu in de zorg spelen. Word je al nieuwsgierig? Ga jij hard voor mij duimen lieve lezer dat mijn nieuwe boek wordt toegelaten en gelanceerd? Dat gaat zeker helpen. Mijn eerste boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, was een succes. Een boek over een medische misser die een Spoedeisende Hulp Verpleegkundige treft. Zij belandt in bed in plaats van eraan. De medische achtbaan begint te draaien. Vele, grote operaties zijn nodig in diverse ziekenhuizen in Nederland om de schade wat te verminderen, kilometers vreten. Toch vindt zij het geluk weer. Een paar honderd mensen hebben het gekocht en gelezen, krijg prachtige reviews en is mijn boek verschenen in de krant, websites, bibliotheken en patiënten magazines. Heb ik lotgenoten kunnen adviseren, een beetje helpen, troosten en opbeuren. Daar ben ik heel dankbaar voor. En volgende week een interview voor een leuke krant.

Lees meer »

Zonnelicht

Je kunt de lente ruiken, aquatisch, nog fris en geurend naar lucht. De lente heeft de winter weggeschopt. Als vanzelf komen de eerste bolletjes uit de grond. Vol verwondering volg ik hun groei. Een symfonie van vogelgeluiden komt mijn oren binnen, puur geluk. Ze zingen hun hoogste lied, helder als glas. Het voorjaar lacht en danst met mij mee. De eerste zoemende hommel, een vroege vlinder landt in al haar pracht op mijn schouder! Gouden zonnestralen strelen mijn wangen, wentelen zich glinsterend om mij heen. Ik begin op te knappen na mijn laatste operatie acht weken geleden, de zenuwpijn is nu draaglijk. De neurostimulator zit nu weer goed. Eindelijk krijg ik rust in mijn lichaam en in mijn hoofd. Ook Pippi, die ik voor altijd meedraag op mijn buik, gedraagt zich de laatste tijd voorbeeldig, weet dat zij het kan. Ik kijk nog éénmaal om en zie dat twee doorzichtige engelen een zware, grijze steen op de put schuiven. De diepe put waar ik vanaf tweeduizend veertien, tien keer uit foetushouding langs de wand naar boven moest klimmen, mij schreeuwend over de rand moest gooien. De wanden zijn uitgesleten van mijn nagels. Wat overblijft is de ijselijke vermoeidheid. Bekaf van alles wat er is gebeurd de laatste jaren. Door mindfulness training hoop ik de komende tijd het rechte pad weer te vinden, de weg met minder obstakels. Tot ik ben gearriveerd op de prachtige plek waar ik dan ben. Meer mijn grenzen te bewaken en niet door te denderen, dansend op de hobbels van mijn leven. Mediteren lukt niet altijd, zoveel gedachten, honderden dingen te doen, ben ik te streng voor mijzelf. Mijn leven blijft onrustig en soms bewerkelijk. Kan ik nog steeds niet tegen harde geluiden en drukte, heb ik energie voor maar drie uur. In de metro doe ik mijn ogen dicht en probeer mij af te sluiten van de kakafonie aan geluid van de reizigers die als mieren heen en weer rennen. Vaak brengt mijn lief mij waar ik wezen moet, hij zorgt zó goed voor mij. Alles is zo anders dan voor de medische misser die mijn leven op z’n kop zette. Een koolmeesje tikt aan de binnenkant van het vogelhuisje hier in de tuin. Zo te merken komen ze hier een tijdje wonen. Klein, groots geluk. Zittend in de tuin genietend van de lentezon, luister ik naar de muziek van de stilte en kom tot de conclusie dat ik barst van geluk. Nu, hier, op dit moment. Geniet met volle teugen van het voorjaar lieve lezer, sluit de zon in je hart en laat haar stralen.

Lees meer »

Falen

De weken kruipen voorbij. De pijn niet, en ik ben afgestompt. Om de zes weken naar de Arboarts. Ik wil persé werken, maar mijn lichaam kan het niet aan. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn prachtbaan ga verliezen. De Arboarts verbiedt het, want mijn lichaam kan het niet aan. Toch ga ik. Kruipend kom ik op de afdeling aan. Als ik mijn blauwe operatiepak aantrek, zakt de broek van mijn billen, het groene operatiemutsje zakt over mijn ogen. Het pak slobbert om mijn uitgeholde lichaam. Ik maak de broek met spelden vast, en strompel trillend de recovery op met mijn bevroren lach... Operatiepak gaat uit, ik word naar huis gestuurd. Mijn hart wordt uit mijn lichaam gerukt. Ik onderhandel, wil nog een kans. Wat een gevecht. Ik heb gefaald…

Lees meer »

Mooie dingen, nieuwe waarden

Ondanks het verdriet, diepe rouw en ondraaglijke pijn, ontstaan er tegelijkertijd heel voorzichtig ook weer mooie dingen in mijn leven. Ik geniet van de kleine geneugten des levens. Plaatjes inkleuren in mijn kleurboek voor volwassenen. Dit ontspant, en er ontstaan ideeën voor mijn boek. Kan een beetje rommelen in de tuin. Spring ik in de lucht van blijdschap als ik vijf grote pompoenen kan oogsten die ik zelf heb gekweekt, in de plantenbak van onze tuin. Maak er heerlijke, warme soep van. Met een kop dampende koffie in de tuin, terwijl de vogels luid kwetterend om mijn oren vliegen. Ze zijn blij mij te zien, hun zwarte kraaloogjes kijken mij aan. Tezamen met afscheid omgaan, kan ik ook genieten van mooie dingen. Ik krabbel langzaam op. Weer zin te krijgen om dingen te doen, om dingen op te pakken en plannen te maken. Nieuwe waarden. Ik houd mijn boek in handen, staar ernaar, wat een geluk! ik kan niet wachten op dit nieuwe begin, dat Boekscout mogelijk heeft gemaakt. Mijn boek ligt nu in de Bruna Prinsenland, en zelfs in een boekhandel in België. Wauw! Lees mijn boek maar bij de kerstboom. Iedereen gezellige feestdagen. Met duizenden fonkelende sterren, die jullie zachtjes aanraken met hun glinsterende stralen, jullie troosten en gelukkig maken. Ik wens jullie heel veel mooie dingen in het leven!

Lees meer »

Bloesem op mijn kronkelpad

Een zee van witte bloemen aan de bomen als duizenden helder, glinsterende sterren. Bloeiend door het licht van de zon, die ze feestelijk doen uitkomen. De inktzwarte takken dansen vrolijk heen en weer, reiken tot bijna in de hemel. De zoete, aromatische geur van uitbundig, bloeiende bloesem komt mijn neus binnen, op weg naar mijn onrustige ziel. De vogels zingen hun kelen schor. Zij zijn de muziek van mijn leven, brengen troost. Met takjes, stukjes mos en wormpjes vliegen ze af en aan naar hun nestjes, waar hun kleintjes met wijd opengesperde bekjes luid piepend hunkeren naar voedsel. Met schuine kopjes en zwarte kraaloogjes volgen ze mij, op het kronkelende pad van mijn leven die ik nu ga. Op weg naar het einde van dit medische traject? Deze sneeuwwitte bloemen zijn maar voor even. Straks vallen ze als zachte regen op mij neer. Ik loop tussen de bloesembomen door. Zij vormen een erehaag speciaal voor mij. Hun smalle takken omarmen mij, alsof ze willen zeggen: ‘het komt goed, geduld, maar het komt goed.' Er komt dan rust in mijn hoofd en diep in mijn hart. Dan krijg ik inspiratie voor weer een nieuw verhaal die zich onderweg in mijn hoofd vormt. Mijn schrijven wordt geboren uit verlies, tragiek en chronische pijn. Maar ook uit mooie herinneringen, liefde en vreugde in mijn roerige leven. Dit tovert een smile op mijn gezicht. Droog mijn tranen, vervolg dankbaar mijn weg naar huis en pak de handen van mijn lief.

Lees meer »

Witte wereld

De wereld is wit. Glinsterende witte kapjes over de knoppen van de slapende planten. Sneeuwvlokken als heldere, transparante kristallen. Ze vallen zachtjes ruisend op mijn gezicht. De dikke grijze wolken zijn zwanger van nog meer sneeuw. Ik steek mijn neus omhoog en snuif de aquatische geur van de winter op. Heldere kristallen kussen zachtjes mijn wangen. Vanaf zwarte, kale takken kijken de vogels op mij neer, hun schuine kopjes met zwarte kraaloogjes. Als kleine bolletjes, hun opgeblazen veertjes om zich warm te houden. De vogels en ik hebben het niet koud, genieten van dit moment van stilte, de witte deken die ons langzaam toedekt. Wat is de wereld mooi, mijn stille, witte wereld. Ik kijk op naar de hemel, luister naar het geluid van de stilte. Steek mijn armen in de lucht, probeer de heldere, zuivere sneeuw te omarmen. De rust in mijn ziel is een groot geluk in deze tijden van blijvende pijn en alles dat nog komen gaat. Geniet van deze witte wereld, lieve lezer.

Lees meer »

Nachten

De slapeloze nachten in een ziekenhuis. Piepende alarmbellen van de infusen. Rood knipperende lampjes van de pompen. Luid klossende klompen van de verpleegkundigen en artsen door de holle, lange gangen. Geronk en geschreeuw van mijn kamergenoten. Fel schitterend, wit led licht schijnt in mijn ogen, uit het pupillampje van de verpleegkundige. De gordijnen voor de ramen blijven open, zodat ik de sprankelende lichtjes buiten zie stralen over de stad, vanuit mijn bed. De witgevlekte volle maan aan de inktzwarte hemel glimlacht, ik krijg een knipoog. Tel de duizenden, wollige schapen die blatend door de lucht zweven. Gelukkig gaat om zeven uur ’s morgens het grote licht aan. Het ziekenhuis ontwaakt. Weer een nieuwe dag. De nachten in een ziekenhuis, ik doe geen oog dicht. Thuisgekomen volgen ’s nachts, na de wollige schapen, de demonen die kwaad in de zin hebben. Doe ik ooit nog een oog dicht lieve lezer? Je gaat het lezen in mijn prachtige boek: 'Robot dokter had zijn dag niet...'

Lees meer »

Domburg

Eindelijk, eindelijk zijn wij weer in ons Domburg na een hectische tijd. Uitgeput hang ik in het brede raamkozijn en staar met een lege blik naar de watertoren. Ik ben zo ontzettend moe, uitgeput. Donkergrijze, zwangere wolken schuiven kreunend voorbij en laten het water breken. Na een lange tijd van droogte valt het hemelwater zacht ruisend op de bladeren van de heen en weer wiegende bomen. Ze zwaaien naar mij alsof ze zeggen: ‘wat fijn dat je er weer bent.’ Het gaat niet zoals het moet. Zenuwpijn speelt tikkertje tussen mijn bekken en mijn rug. Het is te veel geweest de afgelopen tijd, ging zwaar over mijn grenzen. Soms is het moeilijk om altijd maar positief te zijn. Weer nieuwe medicijnen erbij gekregen. Word ik opnieuw op de proef gesteld. Mindfulness training is even vergeten, zijn er teveel dingen die moeten. Nu, op dit moment. Dan rollen glinsterende tranen over mijn wangen en proef ik het zout op mijn lippen. Vind ik geen rust. Mantelzorgen voor mijn oude, zieke vader die plotseling opgenomen wordt en vanuit het ziekenhuis verhuist naar een verzorgingshuis. Het is daar goed, rustig en vredig. Iedereen daar is zo lief, een warm welkom. Hij is broos, moe en kreeg slecht nieuws. Zijn verrimpelde, oude handen met blauwe aderen als kronkelende riviertjes klemmen zich om zijn rode stoel in zijn nieuwe thuis. Mijn hart breekt. In mijn boek schrijf ik dat na jaren geen contact te hebben gehad met hem, wij weer voorzichtig opnieuw beginnen. Nu laten wij elkaar niet meer los, maar het is zwaar en moet hem even meer loslaten, voor mijzelf. Anders ga ik kopje onder. Verhuizen, ons huidige huis nu in de verkoop. We gaan de stad uit, de rust omarmen. Te veel geluid, mensenmassa in de metro, door elkaar rennend over het perron als mieren in een kolonie. Ook dit is veranderd de afgelopen jaren, teveel prikkels. Nu moet het maar zoals het gaat. Nieuwe avonturen aangaan. Het leven vereenvoudigen. Genieten van de muziek van de stilte. Door deze stilte krijg ik nieuwe kracht om weer op de staan en mijn leven ten volle te leven, het is het waard. Ik heb al teveel overwonnen. In een andere plaats, in een ander huis. In het hier en nu. Ik kijk op, de hemel breekt open en een zwakke zonnestraal laat haar gouden licht zachtjes op mij schijnen. Dan sta ik op, loop naar de zee en spreid mijn armen. Een krabbetje komt tevoorschijn tussen de paalhoofden, kijkt mij glimlachend aan. Luisterend naar het geluid van de rollende golven wandel ik over de duinen naar beneden, de serene stilte van de Manteling in. Met zijn grillig gevormde bossen en zingende vogels. De versnelde triller van de Fluiter als een draaiend muntstuk op een bord, danst mijn oren binnen. Vandaag in Domburg is een nieuwe dag die geleefd moet worden. Slaak een diepe zucht, sluit mijn ogen en voel niet de pijn, maar de vreugde. Ik pak de hand van mijn lief en ga de komende dagen genieten in ons heerlijke Domburg.

Lees meer »

Kuilen en hobbels

Hoe loopt het eigenlijk af met de SEH-verpleegkundige in mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…? Nieuwsgierig geworden, lieve lezer?

Lees meer »

Lente

De trillende lente probeert na de winter terrein te winnen. Nachten zijn nog koud. De natuur ontwaakt. De tere bloemknoppen ontluiken voorzichtig, de bloemen krijgen straks hun kleur door de zon. Ze zijn de lachende sterren van de aarde. Ik blaas wolkjes in de nog ijzig koude lucht. De eerste donzig, gele kuikens rennen vrolijk voor de voeten van de moeder weg. Koolmeesjes vliegen af en aan naar het vogelhuisje in onze tuin, om deze gezellig in te richten met fris, groen mos. Zij zingen hun hoogste lied. Wat een eer dat zij hier bij ons hun nestje bouwen. Als ik wandel in het park of in het Kralingse bos, ontstaat ruimte in mijn hoofd en inspiratie. Vind ik de kracht om te accepteren dat bepaalde dingen niet meer worden zoals vroeger, ik nooit meer zonder pijn zal zijn. Vind ik moed om dwars door mijn pijn heen te gaan, dan is het minder zwaar en ontstaat er ruimte. Ruimte om mijzelf weer opnieuw uit te vinden. Dan kan ik omarmen wat komen gaat. Vind ik moed en het vertrouwen om over mijn angst dat het weer mis zal gaan heen te stappen. Moed voor mijn volgende grote operatie waarbij uiteindelijk een colostoma wordt aangelegd. Ik ben er klaar voor, heb het aanvaard en dit voelt als een bevrijding. De kwaliteit van leven zal weer iets verbeteren. Ik snuif de frisse geur van de lente op en hef mijn gezicht naar het licht, een zonnestraal streelt troostend mijn wang. Het is lente!

Lees meer »

Vredig

Klingelingeling, bimbam…bimbam… Ik word geroepen door het koperen kerkklokje op de oude begraafplaats in mijn buurtje. Als dit kerkklokje schel luidt, loop ik door het groene hek van de begraafplaats de dichte mist in. Het heldere, serene geluid brengt rust en vrede in mijn hart. Met gierende pijn loop ik als een zombie naar de granieten grafstenen, en ga zitten op het vochtige bankje. De tientallen mussen op de takken van de oude bomen tjilpen er vrolijk op los. Staar met een strakke blik naar de marmeren graven, heb het sterke verlangen naar een plek onder de groene zoden. Verlies van gezondheid, werk, mijn beroep en waardigheid. Gelukkig is er toch nog perspectief. Ik lach mijn bevroren lach. Wat is het hier vredig en goed. Er is nog een toekomst voor mij… Kom op Renate, tijd voor het volgende hoofdstuk in je boek! The show must go on. Welk hoofdstuk dat is? Lees het in mijn spannende boek.

Lees meer »

Pasen en passie, ode aan de ( eerste) liefde

Het is bijna Pasen. Feest van nieuw leven, een nieuw begin. De natuur komt weer tot leven. Donzige kuikens rennen piepend voor mijn voeten weg. De weelderige geur van feestelijk, bloeiende bloesem doorboort mijn neus. Gouden zonnestralen dansen om mij heen en ik dans mee. Tevens is het Boekenweek 2022 tot en met 18 april, 2e Paasdag. Met als thema: ode aan de( eerste) liefde. Mijn eerste grote liefde is nog altijd en danst hand in hand met mij mee door ons turbulente leven. Mijn andere eerste liefde is geboren in 2020, mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’ Een bizar verhaal over een Spoedeisende-hulp verpleegkundige die slachtoffer wordt van een medische misser en ineens in bed komt te liggen in plaats van eraan. De medische rollarcoaster draait en draait. Operatie op operatie volgt... Een hels gevecht om beter te worden. Een helse letselschadezaak, een gevecht van David tegen Goliath. Het is ook een boek over levenskracht, positiviteit, relativeringsvermogen, humor en een ode aan de liefde. Het verlangen naar een minder pijnlijk leven. Verlangen naar berusting en acceptatie. Mijn eerste, grote liefde die onvoorwaardelijk voor mij door het vuur gaat onder het motto for better and for worse. De liefde die ik krijg van al mijn dierbaren, mijn kinderen. Zij slepen mij door het leven en maken mij tot een zielsgelukkige Renate.

Lees meer »

Het rechte pad?

De grootste openbaring is de oorverdovende stilte, als ik met mijn lief bos en hei doorkruis in Drenthe. Er is geen mens te zien. “Stilte verlicht je levenspad. Door niet te spreken, zie je duidelijker”, zoals Ghandi zei. Dit ervaar ik ook. Door niet te praten, alleen te luisteren naar de symfonie van vogelgeluiden, stroomt mijn hart over van geluk, krijg ik ruimte in mijn hoofd. Op de heide een herder met zijn kudde witte, wollige schapen. Zij zien er zo vredig uit. Er is één zwart schaap dat mij al kauwend een knipoog geeft. Mijn mondhoeken krullen ervan. Het leven dat ik bewandel is geen glad, geplaveid pad en bestaat uit kronkels. Een weg met hobbels en bobbels. Mijn gedachten zijn rommelig, maar langzamerhand vormt zich het gevoel van berusting en aanvaarding. Mijn zenuwpijn zal nooit meer overgaan, zit ik gevangen in een beschadigd lichaam. Maar de truc is niet te voelen hoe erg mijn pijn is, maar om te voelen hoeveel vreugde en geluk er is in mijn leven. Deze blijdschap overstemt mijn ellende, verdubbelt zich en geniet ik intens van de kleine dingen des levens. Kies ik voor het leven. Heb ik het gebeurde geaccepteerd en kan ik kijken naar de toekomst, samen met de liefde van mijn leven. Soms plenst het ineens, valt de hemel op mij. Spoelt het hemelwater mijn pijn weg, bloei ik weer een beetje op. Dan breekt de zon door. De regendruppels schitteren als fonkelende diamanten. Deze rust is helend voor mijn geest, krijg ik inspiratie om verder te schrijven aan mijn tweede boek na mijn ‘writer’s block’, sinds de colostoma. Begin ik ook de voordelen hiervan te zien, ga ik op weg naar aanvaarding. Vind ik straks het rechte pad, nu ik mijzelf over de rand van de diepe put in de modder heb laten vallen? Na onze wandeling nog een overwinning; een kop koffie op een terrasje, dit gaat goed. Dit wordt de geboorte van Pippi, zoals ik de stoma noem. Naar Pippi Langkous die altijd zei: “ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.” En zo is het!

Lees meer »

Flonkerend goud

Hoe komt het dat ik tegenwoordig zo kan genieten, door diep in de natuur te kijken en naar de zilveren klanken van klassieke muziek te luisteren? Dat ik hierdoor rust vind, na alles wat er is gebeurd? Nadat ik, als Spoedeisende-hulp verpleegkundige, in bed terecht kom in plaats van eraan, ineens patiënt? Vechtend om beter te worden. Met blijvende schade. Lees mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, gelanceerd door: Uitgeverij Boekscout. Daar krijg je het antwoord. De moeite van het lezen waard, lieve lezer. Voor alle mensen die mijn boek, blogverhalen, interviews en artikelen hebben gelezen: Heel veel dank, ik vind het een grote eer! Ook voor al die prachtige reviews en reacties, heel veel dank daarvoor!

Lees meer »

Muziek

Ik luister naar de heldere pianoklanken van de muziek van Chopin. Mijn gedachten dwalen af naar dat wat is geweest en nooit meer terugkomt. Naar mijn oude leven van vóór de medische misser. Dansend en sportend op de loeiharde trance muziek van Armin van Buuren, zwaaiend met mijn X-Co trainer door de lucht van links naar rechts. Hard werkend als SEH Verpleegkundige. In mijn nieuwe leven wandel ik in de oorverdovende stilte van het park. Zodra ik het park inloop, beginnen de vogels vanuit deze stilte hun hoogste lied te zingen, speciaal voor mij en zingt de wind mee. Ze vliegen fladderend en tjilpend langs mijn hoofd. Ik geniet van hun prachtige gezang. Zittend op een bankje, dwalen mijn gedachten af naar dit nieuwe leven. Snuif de koude, aquatische geur op van de ontluikende lente, blaas dampende wolkjes de grijze lucht in. Deze geur geeft mij een gevoel van ontspanning, verlangend naar de troostende warmte van de zon. In de verte hoor ik de lachende muziek van het kerkklokje, vanaf de begraafplaats midden in het park. Muziek van de dood. Ik kom er niet meer. Ik pak mijn vriend chronische pijn bij de hand en sta moeizaam op. Met de pianoklanken van de muziek van Chopin nog in mijn hoofd, loop ik naar huis en besef dat ik in mijn nieuwe leven heel gelukkig ben. Muziek vindt zijn weg tot diep in mijn ziel en zorgt voor vrede, troost en vrijheid. De laatste fase van rouw; die van berusting en aanvaarding is aangebroken. Lees deze laatste fase van rouw in mijn prachtige boek lieve lezer! Met de titel: 'Robot dokter had zijn dag niet...'

Lees meer »

Koud

Dik ingepakt voor de winterse kou loop ik langs de grijze zee samen met mijn lief. Dampende wolkjes blaas ik de lucht in. Een waterig zonnetje probeert de wolken weg te kicken. Rollende golven komen brullend op mij af, proberen mij te pakken te krijgen. Precies op het juiste moment spring ik naar achteren en maak een lange neus naar het water zodat de golven zich hevig teleurgesteld terugtrekken. IJskoude, aquatische lucht dringt mijn neusgaten binnen en boort zich verder in mijn hoofd. Swirlend naar mijn diepste gedachten die zich wanhopig in de juiste volgorde proberen te ordenen om de juiste laatjes te vinden. Zodat deze zich sluiten. Om voorlopig niet meer open te gaan. Rust te vinden zodat ik weer verder kan schrijven aan mijn blogverhalen en mijn tweede, prachtige boek. Het wordt tijd om mijn verhalen af te ronden, maar door de onrustige laatste tijd had ik een writers block. Fysiek en mentaal ben ik flink achteruitgegaan na de verhuizing vanuit de grote stad naar Waddinxveen. Dit is beangstigend. Natuurlijk is ons nieuwe huis prachtig. Knock-out geslagen kan ik alleen nog maar voor mij uit staren. Gemene zenuwpijn doet tikkertje diep vanuit mijn buik en bekken naar mijn rug en weer terug, naast de andere ongemakken die nog spelen. Er zijn geen woorden als er pijn is… Alles wat ik doe kost moeite, alsof er een molensteen om mijn nek hangt. De neurostimulator is weer opnieuw ingesteld waardoor ik wat verlichting krijg. Het vechten was een tijdje over, maar nu vecht ik opnieuw om mijn hoofd weer boven water te krijgen en weer opnieuw het rechte pad te vinden in mijn turbulente leven. Wollig van de extra pijnstillers zoek ik zwabberend op mijn benen de juiste weg. Zodat ik kan gaan genieten van onze nieuwe stek. Dit gaat natuurlijk lukken, iedereen is zo lief voor mij, ik voel mij geliefd. Niemand laat mij in de steek. Dat is een grote zegen. Liefde is de grootste kracht dat er bestaat. Ik weet dat ik nooit meer beter word, maar de hoop blijft toch altijd een beetje in mijn achterhoofd. Natuurlijk weet ik wel beter… Turend over het bevroren, witte strand zie ik ze. Dit tovert een glimlach op mijn gezicht van oor tot oor. Daar over het zand rennen strandlopers op hun oranje pootjes dun als luciferhoutjes, tussen de woeste, donkerbruine golfbrekers, voor de golven uit. Ze trekken zich niets van mij en de kou aan. Pikkend aan de zwarte schelpjes die vastzitten aan het felgroene mos smullen ze van de schelpdiertjes en zeepieren. Ik geniet van deze drukke diertjes en sta ademloos stil. Badderend in een plasje water nadat de golven zich hebben teruggetrokken naar open zee. Over de duinen ga ik het bos van de Manteling in. Kale bomen met takken als skeletten die naar de hemel reiken. IJskristallen als stralende, fonkelende sterretjes schitteren op planten, helmgras en bevroren mos. Glinsterend als edelstenen. Een orkest van vogelgeluiden komt mijn oren binnen en reist met mijn gedachten mee. Zij hebben geen last van deze koude winterdag. Wat is de natuur toch mooi. Door deze rust te vinden in de natuur en van de liefde te genieten, laat ik het vechten los. De laatjes gaan voorzichtig weer dicht en vind ik hernieuwde kracht. Ik sluit mijn ogen, spreid mijn armen en lach en lach tot het pijn doen. Met mijn handen om een dampende kop erwtensoep staar ik naar de vrolijk, verlichte kerstboom en de rode dakpannen van de huizen in Domburg. Hier kom ik tot rust. Ben ik zielsgelukkig en vier ik mijn verjaardag. Thuisgekomen begin ik te schrijven, te schappen, te schrijven. Het begin is er weer. Het glas blijft halfvol!

Lees meer »

Op zoek naar een mooi kerstcadeau?

December, een maand van winterse kou en warme feestdagen. Donkere dagen vol fonkelende lichtjes. Zoek je nog een prachtig cadeau voor onder de kerstboom? Mijn prachtige boek op schoot met de titel: 'Robot dokter had zijn dag niet...', door uitgeverij Boekscout is wel een heel mooi cadeau. Een warme plaid over je heen en lekker lezen op de bank, je handen om een kop warme thee. Dan worden deze donkere dagen vol met licht. Fijne feestdagen allemaal en geniet van de liefde om je heen. Veel leesplezier!

Lees meer »

Eiland denken

Mijn mooie boek: ’Robot dokter had zijn dag niet…’ Als SEH Verpleegkundige, die slachtoffer wordt van een medische misser, tijdens het plaatsen van een bekkenbodemmatje met schroef, ligt het er vooral aan welke specialist ik tref. Verschillende behandelmethoden en allemaal verschillende meningen in mijn complexe casus. Allemaal op hun eigen “eiland”. Ik word van het kastje naar de muur gestuurd. ‘Hallo, je spreekt met het kastje, spreek ik met de muur?’ De specialisten bekijken mijn casus vanaf hun eigen eiland. Er is geen onderling overleg tussen de specialisten in het topklinische ziekenhuis. Geen mening gevraagd aan een vakgenoot, buiten deze muren. Mijn mening wordt opzij geschoven, vooral als ik kritisch word. Of ik krijg een antwoord dat niet klopt. Niemand weet het meer. Maar de specialisten willen mij wel graag blijven volgen: ’zeer interessante casus, nooit meegemaakt.’ Uitgeput, ziek, kwetsbaar en niet meer assertief moet ik zelf vechten om goede zorg te krijgen in deze voortdenderende medische rollarcoaster. Gelukkig heb ik uiteindelijk goede specialisten gevonden die mij wel goed helpen, buiten de gebaande paden durven denken. Buiten protocollen en procedures kijken. Die tevens kijken naar de mens achter het complexe dossier. Kilometers vreten door het hele land naar de diverse ziekenhuizen, nog steeds. Dit zijn de engelen in mijn leven! Engelen zijn er nog. Engelen bestaan! Daar ben ik heel dankbaar voor.

Lees meer »

Toelaten

Als SEH- verpleegkundige kom ik zelf in bed te liggen in plaats van eraan, als gevolg van een medische misser. Vele operaties volgen om de schade enigszins te herstellen, de pijn draaglijker te maken. De laatste operatie was vorige week… Doordat een dokter zijn dag niet had zullen de dagen nooit meer hetzelfde zijn. In mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, gelanceerd door uitgeverij Boekscout, lees je mijn verhaal. Hoe gaat het eigenlijk met deze SEH- verpleegkundige, nu auteur? Nieuwsgierig geworden lieve lezer? Lees dan snel mijn nieuwe blog verhaal.

Lees meer »

Storm

De takken van de kale bomen grijpen als zwarte skeletten om zich heen in de bulderende storm Eunice die over ons land raast. Ze houdt huis en gaat als een razende tekeer over land en zee. De harde, schreeuwende wind wikkelt zich als een spiraal om mij heen. Ik pak haar vast en dans mee, samen met de groep krassende, zwarte kauwtjes die zweven op de thermiek van de dreigende, grijze lucht. Schrille geluiden van meedeinende vogels, de harde wind deert hen niet. Meesjes met hun kleine pootjes houden de takken stevig vast, fladderende vleugeltjes. Natte motregen fluistert in het riet, streelt zachtjes mijn gezicht en tikt op de capuchon van mijn groene regenjas. Een parmantige zilvermeeuw danst roffelend de klompendans op het vochtige gras, hopend op een lekkere regenworm die komt kijken wat er boven zijn kopje aan de hand is. Een rondje om de oude begraafplaats maakt mijn rommelige hoofd leeg op mijn dagelijkse wandeling. De storm deert ook mij niet, net als de vogels. Het koperen klokje tingelt met zilveren klanken en luidt een begrafenis in. Door de struiken zie ik zwarte raven met witte handschoenen en hoge hoed een houten kist dragen op hun schouders. Hoofd omhoog, gelijke pas, voetje voor voetje met glanzend zwarte schoenen. Droevige rouwenden vormen een lange rij richting het uitgegraven graf. Vroeger kwam ik hier vaak. Om rust en vrede te vinden in mijn kommer en ellende. Inmiddels verkies ik het leven boven de dood en kom ik er niet meer. Ik heb het leven weer lief, ook al moet ik met zenuwpijn door, zit ik nog in een emotionele rollarcoaster en is het soms moeilijk om mijn weg te vinden. Mijn situatie kan ik niet veranderen, maar wel hoe ik ermee om moet gaan. Als je liefde krijgt kun je heel veel aan. Met harde tegenwind ga ik vooruit, op weg naar huis en met mijn leven. Genieten van de kleine dingen, van de natuur, de vogels, de stilte, de liefde. En van al mijn dierbaren die in mijn hart wonen. Zij maken mij zo gelukkig. Voel ik de vreugde en niet de hoeveelheid pijn. Kan ik alle stormen doorstaan. Meer heb ik niet nodig. Dit heb ik wel geleerd in de afgelopen jaren. Door het leven te omarmen en te accepteren van wat is gebeurd, los te laten, voel ik mij bevrijd. Waarom schrijf ik deze blog? Wat is mijn verhaal?

Lees meer »

De waarheid van een specialist

Sommige specialisten vertellen hun eigen waarheid. Zeggen maar wat, in mijn casus. Hebben geen idee wat de schade is. “Nooit meegemaakt, maar ik wil u wel graag blijven volgen. Zeer interessante casus.” Als ik er iets van zeg, kritische vragen stel of hen tegenspreek, word ik lastig gevonden. Maar ik ben Spoedeisende Hulp Verpleegkundige, heb medische kennis, en geen moeite met technisch Engels. Ik speur op internet de wetenschappelijke medische sites af, om alles over mijn schade te weten te komen. Ik ontrafel mijn medisch dossier. Daar zijn niet alle doctoren blij mee. Dat wordt spannend…

Lees meer »

Geluk

Ondanks alle operaties die nodig zijn om de schade enigszins op te lossen, ben ik toch heel gelukkig. Bewustwording dat ik geen hoop hoef te koesteren om beter te worden, altijd pijn zal hebben. De fleurige bloemen begroeten mij, zwaaien alsof ze blij zijn mij te zien. De bladeren van de bomen wiegen heen en weer van vreugde om mij te zien. De warme stralen van de zon strelen mij. Geluk zit in kleine dingen. Dit leer ik in deze jaren. Je krijgt altijd een nieuwe kans in het leven: die heet morgen. Vind ik opnieuw geluk in mijn leven, lieve lezer? Geluk is ook: het op de deurmat vallen van de eerste druk van mijn boek! Wauw, wat een prachtig boek is het geworden! Ik kan het niet meer wegleggen. Diepe buiging voor uitgeverij Boekscout.  FEEST!

Lees meer »

Morgen

Je krijgt altijd een nieuwe kans in je leven: die heet morgen. Dit schreef ik in mijn vorige blog. Morgen 20 november is het zover. Dan komt mijn boek uit : Robot dokter had zijn dag niet….. Dit is een groot geluk in mijn leven! FEEST! Tijdens het hele proces werd mijn boek beoordeeld door het manuscriptenteam van Boekscout, en ook de corrector gaf zijn commentaar. Ik werd er stil en nederig van, wauw wat mooi!

Lees meer »

Dankbaar

Ik kijk naar mijn prachtige boek, mogelijk gemaakt door uitgeverij Boekscout. Kan het nog steeds niet geloven. Mijn “blauwe” boek ligt op tafel. De operatielamp met de witte facetverlichting op de cover, stuurt haar fonkelende stralen op mij af. Schud mij wakker, droom ik? Wat ben ik dankbaar. Dankbaar voor alle lieve mensen die mij op de been hebben gehouden, ervoor hebben gezorgd dat ik dit boek af heb kunnen maken. Bloed, zweet en tranen heeft het schrijven mij gekost. Zonder medische misser had ik mijn boek nooit geschreven. Hoe kan het leven lopen. Mijn leven vóór, mijn leven na de schroef. Ik kijk naar mijn prachtige boek, mijn hart stroomt over van dankbaarheid. Mijn pijn gaat nooit meer over, maar wat ben ik gelukkig. Wauw, wat kan een mens gelukkig zijn! Vier het leven, lieve lezer. En alle goeds voor het nieuwe jaar! Gelukkig nieuwjaar.

Lees meer »

Fasen van rouw

De vogels aan de vloedlijn zijn zo klein dat ze bijna wegvallen tegen de golfjes op het strand. Maar als je goed kijkt kun je, behalve op de drukste zomerse dagen, haast altijd kleine vogels direct aan de kustlijn zien. Bonte strandlopers rennen heen en weer en steken hun snavels in het zand, op zoek naar een lekkere worm of een schelpdier. Ze rennen op mij af en tikken mijn schoenen even aan. Kijken mij aan met hun kleine, zwarte kraaloogjes. Op de drukste zomerse dagen kom ik hier niet. Alleen buiten de hoogseizoenen; tijdens storm en regen, tijdens de heldere, ijzige vrieskou, wolkjes blazend in de ijle lucht. Als witte zachte sneeuwvlokken zachtjes mijn wangen aaien. Als takken van de kale bomen heen en weer zwiepen, naar mij schreeuwen dat ik vol moet houden, hun houtige scheuten mij troostend omarmen. Als de knisperende, bondgekleurde bladeren van de herfst troostend om mij heen dwarrelen. Als de stralen van de oranje herfstzon zachtjes mijn huid kussen en zeggen dat het goed komt. Als de gure kou mij wakker houdt, in mijn bedwelming door pijnmedicatie. Als de rollende golven tegen de golfbrekers beuken, de kust het zand herkauwd. Dan loop ik in verwarring langs de zee, duizenden schelpen krakend onder mijn schoenen. Aan de horizon een zilverachtige gloed. Zwaaiend met mijn armen in de lucht, maak ik een klein dansje, samen met mijn lief. En lach bulderend tot het pijn doet, tot ik huil en huil tot ik braak. Schreeuw en schreeuw de longen uit mijn lijf… Als ik thuiskom ben ik weer een beetje gestorven, heb ik wéér een beetje afscheid genomen van wat eens was. Dan kan ik de wereld weer een poosje aan, heb ik moed verzameld om te leven ondanks mijn smart. Dan pakt mijn lief mij stevig vast, schurk ik tegen hem aan en denk aan de rennende vogeltjes langs de vloedlijn en geniet… Liefde overwint alles!

Lees meer »

Druk, druk, druk

Mijn nachtrust is ernstig verstoord door de voortdurende, helse zenuwpijn die mijn lijf sloopt. Ik draai en draai, rond en rond in mijn bed. Zoekend naar verlichting die niet komt, als een rollade aan het spit. Als mijn ogen even dichtvallen doordat het zandmannetje wanhopig zijn laatste emmer zand in mijn ogen heeft gekieperd, is het druk op de afdeling. Vandaag een druk operatieprogramma met vrolijke patiënten. Ik lig in een deuk van het lachen, tranen stromen over mijn wangen van de pret. Ik dans en dans. Dans in het rond, samen met de patiënten. Hun elleboogkrukken zwaaien rond en rond. Met verband ingepakte witte ledematen, voelen zij geen pijn. Wat heb ik toch een mooie baan. Moeizaam strompel ik uit bed, mijn tong hangend op mijn schoenen. Maar heb een heerlijke werkdag gehad. Waar ga ik nog meer naar toe gedurende mijn slapeloze nachten? Lees mijn avonturen lieve lezer, en droom met mij mee.

Lees meer »

Protocollen en procedures

Midden in het letselschadegevecht, word ik doorgestuurd naar een revalidatiecentrum voor chronische pijnrevalidatie en naar een psycholoog. Maar ik word na een uitgebreide screening niet geholpen, omdat er een letselschade speelt. Ook al zijn ze van mening dat ik met mijn diagnose snel moet worden geholpen. Ik mag gaan. Dag Renate, veel succes met je ellende. Landelijke protocollen en procedures. Ik ben nu een paar jaar verder…

Lees meer »

Nooit meer!

In mijn boek vecht ik samen met mijn lief om goede zorg te krijgen. Dit gaat niet zomaar vanzelf. Ik ga discussies aan met specialisten in het ziekenhuis, en met andere zorgmedewerkers. Omdat ik bekend ben met de medische wereld en medisch jargon, worden de gesprekken grimmiger. Eén dokter in een ander ziekenhuis kan het goed verwoorden: “Gynaecologen opereren veel, maar als het mis gaat, zijn de gevolgen niet te overzien.”

Lees meer »

Dansen naar de sterren

Ik dans en dans in mijn rode glitterjurk de sterren van de hemel. Geniet van de muziek bij feesten en in de discotheek. Ben vrolijk en vrij. Ik dans de hele wereld rond. Dan slaat het noodlot toe. Ik dans en dans, van operatiekamer naar operatiekamer in mijn blauwe operatiejasje. Een glinsterende traan biggelt over mijn wangen. Er wordt gevraagd:

Lees meer »

Waanzin

Bevangen door helse pijnen van het bekkenbodemmatje en de verkeerd geboorde schroef, beklim ik totaal uitgeput, de wenteltrap tot op de rand van de waanzin. Beneden gillen Oscar en de kinderen:

Lees meer »

Communicatie

De specialisten weten het niet meer, maar overleggen met collega’s in een ander ziekenhuis, ho maar. Zijn zij bang om te falen? Dat een operatie fout kan gaan; leren artsen hoe hiermee om te gaan tijdens hun opleiding geneeskunde? Een les in eerlijke communicatie met de patiënt, zou verplichte kost moeten zijn. Als sommige dokters geen antwoord weten op mijn vragen, krijg ik de meest bizarre antwoorden die niet kloppen. Ik ben medisch onderlegd als SEH verpleegkundige, weet precies wat er gezegd wordt. Waarom zeggen artsen niet gewoon dat zij iets niet weten, dit is toch geen schande? Misschien weet een collega specialist het wel. Of is dit een zwaktebod? Mijn vorige huisarts, dokter Tomvelt, zegt er het volgende over: “Geen reclame voor het medisch vak. Ik denk dat jouw boek verplichte kost moet worden in de medische opleiding; of misschien moeten ze wel gaan werken met een boekenlijst net als op het VWO, maar dan met boeken geschreven vanuit het perspectief van de patiënt”.

Lees meer »

De spelregels bij een letselschadezaak

De Gedragscode Openheid medische incidenten; betere afwikkeling Medische Aansprakelijkheid (GOMA) is opgesteld door onder meer verzekeraars en zorgaanbieders. Bedoeld om een goede communicatie tussen patiënt en zorgaanbieder te waarborgen. De GOMA bevat negentien aanbevelingen voor een zorgvuldige en snelle afwikkeling van een aansprakelijkheidsstelling, direct na een medisch incident. Kernbegrippen: respect, empathie en openheid.

Lees meer »

Roze olifantjes

Ik kijk in de spiegel en zie een bevroren tweeling die mij met holle ogen aankijkt. Probeer met kauwgombenen een ommetje te maken in het park. Beeldschone engelen met glinsterende vleugels dalen af, vanuit de grijze wolken naar beneden, nemen mij lachend bij de hand. Ze zijn zonnig! Sleuren mij het park in, waar zwiepende, bruine takken van de golvende bomen mij proberen te grijpen, naar mij brullen. Hun monden, zwarte tandloze gaten. De engelen zetten mij af voor de tientallen deuren van mijn huis. Ondraaglijke pijn golft door mijn buik en rug, mijn lamme been meeslepend. Misselijkheid rolt vanuit mijn maag als een golf naar boven. Welke deur moet ik toch hebben? Ik kan het slot niet vinden, de sleutel valt op de grond. De draaimolen draait en draait. Mijn man en kinderen kijken mij geschokt aan, ze draaien en draaien om elkaar heen. Ik voel mijn Fentanyl pleister(morfine) op mijn bovenarm. Mijn hemel, ik ben een junk geworden! Waar zijn de roze olifantjes?

Lees meer »

Vreugde

Wat een eer! Mijn boek: 'Robot dokter had zijn dag niet... ' staat in het PVVN magazine: De Stimulans. Dit is de patiënten vereniging voor Neuromodulatie. Voor mensen waarbij een neurostimulator of een pijnpomp is geïmplanteerd. Zoals bij mij voor chronische neuropatische pijn, veroorzaakt door een medische misser. Blijdschap en vreugde overheersen, in de trillende lente met nog winterse temperaturen en een waterig zonnetje. In de tuin klinkt een symfonie van vogelzang. Ik hoop van harte dat deze patiënten steun, troost en inspiratie kunnen halen uit mijn prachtige boek. Mijn pijn kan mij nu niets schelen, het is vooral diepe, intense vreugde die ik nu voel! Ik doe een dansje.

Lees meer »

Kroon

Tijdens de ziekenhuis- en polikliniekbezoeken die volgen in Coronatijd, gaan nu de mondkapjes op. De enorme gangen met de metershoge plafonds zijn uitgestorven, voetstappen klinken hol, de nagalmende wachtruimtes zijn zo goed als leeg. Mijn lief moet buiten blijven, ik voel mij alleen in deze gigantische hal. Groepjes verpleegkundigen, artsen en andere medewerkers in hun witte jassen. Op klossende, vrolijk gekleurde klompen met bijpassende fleurige sokken, schuifelen zij vlak langs mij heen, babbelend met hun kartonnen bekers dampende koffie to go. Afstand? Zij niet… Verder is het oorverdovend stil in de nagenoeg lege wachtruimte. De paar patiënten die er al zijn, kijken angstig om zich heen tussen twee transparante schermen. Als ik bij de dokter naar binnen mag, zitten we ver uit elkaar met alleen een bureau ertussen. Wij verstaan elkaar niet goed, de mimiek ontbreekt. De chirurg met het blauwe masker staart tijdens mijn murmelende verhaal naar het mondkapje met “foute” panterprint en schiet in de lacht. Zijn ogen stralen als zwarte, fonkelende barnstenen. Feestje maar van maken in deze rare tijd. Wanneer ik word geholpen? Geen enkel idee, de wachtlijst is kilometers lang. Zorg goed voor elkaar nu in deze roerige tijden van Corona! Geniet nu van de plotselinge lente, van de vogels die uit volle borst hun lied zingen, de lucht trilt ervan. Houd vol lieve lezer, misschien nu meer tijd om mijn prachtige boek te lezen of een review te geven? Dit kan op: www. Boekscout/webshop/rubriek gezondheid. Of te stemmen op mijn boek voor de publieksprijs Boekgoud, voor het beste boek van 2020: https://www,boekgoud.nl/stemmen/11182 . Dit zou de kroon op al mijn werk zijn. Mijn dank is groot!

Lees meer »

Rollercoaster

Watertrappelen op open zee. Ik kan niet stoppen anders zink ik. De wereld gaat te snel voor mij. Ik heb zoveel afspraken bij specialisten en fysiotherapeuten. Wanneer moet ik nu waar naartoe? Ik zit in een medische rollercoaster. De achtbaan dendert door en door. Ik moet altijd wel ergens aanwezig zijn. Waar is Renate gebleven die tien dingen tegelijk kon, en dansend door het leven ging. Wat is er van haar over? Renate, waar ben je? En lieve lezer, wat blijft er van Renate over? Lees het in mijn boek met de titel: Robot dokter had zijn dag niet…

Lees meer »

Vrijheid

Door de hevige pijn en vermoeidheid raakte ik zodanig uitgeput dat ik niet meer verder kon. Ik koesterde geen hoop meer op beterschap. Was dood, maar toch ook niet. Het slechte nieuws dat ik nooit meer beter word, kon niet worden aanvaard. Mijn levenswil was weg, tot groot verdriet van mijn gezin. Het kon mij op dat moment niets schelen. Ik had geen emotie meer, totale leegte, spinrag in mijn hoofd. Ik was meer aan het overleven dan leven. Liep dolend rond, op zoek naar verlossing. De wind en de regen huilen met mijn tranen mee. Kan nog steeds alleen maar tegen de oorverdovende stilte. Het overwinnen van deze moeilijkheden is de vuurdoop om moed te verzamelen, die leidt tot mijn vrijheid. Ik vind vrijheid door te accepteren van wat er is gebeurd. Door mijn angsten, woede, verdriet en frustratie, kei voor kei af te breken en weer opnieuw te leren genieten van het feest van het leven. Mijn keuze om vrij te zijn. De chronische pijn als mijn vriend te zien, te omarmen.

Lees meer »

In mijn hart

Als ik thuiskom na weer een operatie, komt de weelderige geur van bloemen mijn neus binnen. De kamer staat wederom vol fleurige boeketten. De kast vol vrolijk gekleurde kaarten met de allerbeste wensen. Cadeautjes met glinsterende strikken, van alle dierbaren die met mij meeleven. Mijn kinderen en de liefde van mijn leven omarmen mij. Wat een liefde en troost. Wat ben ik toch rijk met al die lieverds om mij heen. Mijn hart stroomt over. Wat ben ik gelukkig. Zonder mijn supporters had ik het niet gered. Allemaal wonen jullie in mijn hart.

Lees meer »

Water

Op blote voeten loop ik langs de zee. Het ijskoude water sijpelt over mijn tenen als brekend glas. Meeuwen vliegen krijsend over mij heen, alsof ze naar mij roepen: “hou vol Renate, hou vol.” Ze kijken mij met hun zwarte kraaloogjes aan. Mijn hersenen kraken en werken op volle toeren. Door wanhoop overvallen, een effen laagje water op mijn oogbollen, waardoor ik de horizon wazig zie. Het duurt allemaal zo lang. Waarom helpt niemand mij? Naar wie moet ik gaan? De golven rollen denderend op mij af, zoals ik doordender door het leven. Ik hou mijn ogen gericht op mijn lief tijdens deze dans van mijn leven. En lieve lezer, gaat iemand mij nog helpen in mijn boek? Lees maar, op het puntje van je stoel. Misschien een mooi cadeau voor onder de kerstboom? Mijn boek is te bestellen bij Boekscout.nl, en Bol.com. Nu ook te koop hier bij Bruna Rotterdam Prinsenland. Als je mijn boek uitgelezen hebt, kun je mij een review geven. Ik hoop natuurlijk op vijf sterren lieve lezer! Veel leesplezier.

Lees meer »

Verwondering

Bij chronische pijn is al mijn energie erop gericht om het leven ten goede te keren in een slechte situatie. Om met harde tegenwind toch vooruit te gaan. Dit is een hels gevecht. Om tot de conclusie te komen dat ik door alle tegenslag sterker geworden ben. Meer rust kan vinden in mijn hoofd. Mijzelf weer opnieuw ontdek. Ik heb mijn zenuwpijn en colostoma geaccepteerd. Ben ik er bijna vrienden mee geworden. Ik moet wel. Om tot de slotconclusie te komen dat ik gelukkig ben. Ook door de liefde die ik ontvang van al mijn dierbaren op mijn levenspad, zij hebben mij omhoog getild tot in de wolken. Het schrijven van mijn boek heeft mij bloed, zweet en tranen gekost. En kijk wat er gebeurt… Ondanks alle verdriet en ellende ontstaat er zoiets moois: Mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, staat op de voorpagina van de NRC op 10 augustus 2021. Komt mijn verhaal in magazines van patiëntenverenigingen, ook om lotgenoten proberen te helpen het geluk weer te vinden. Word ik meegesleurd voor fotoshoots in het Kralingse bos. Al die prachtige reacties die ik krijg, daar word ik stil van… Word ik uitgenodigd voor Rijnmond tv en radio. Wauw, wat gebeurt er? Ik loop het park in om dit te verwerken, luister naar een rijk boeket van vogelgeluid en fluisterend riet. Zoek nog wel de stilte want ik kan het nog niet aan, het is nog broos. Het noodlot overkomt je. Ik ben geen slachtoffer, maar sta weer op, ben ik iemand geworden die weer opbloeit. Vol verwondering kijk ik achterom, naar alles wat is gebeurd de afgelopen paar jaar. Dan kijk ik vooruit en stap dapper verder op het rechte pad.

Lees meer »

Fonkelende lichtjes

Met dichtgeknepen keel van angst word ik voor de zoveelste keer met bed naar de operatiekamer gereden, in weer een ander ziekenhuis. Onderweg zie ik vaak grijze plafondplaten voorbij schieten. Dit keer staar ik naar een plafond met gekleurde led lichtjes, die naar mij glimlachen. Volgens het personeel is dit om de patiënt rust te geven, want zij kijken meestal naar boven als zij liggend in bed naar de operatiekamer vervoerd worden. Wauw, wat mooi! Als ik overstap op de operatietafel tovert dit een glimlach op mijn wasbleke gezicht. Alle ziekenhuizen zouden zo’n prachtig plafond moeten hebben, versierd met vrolijke, fonkelende led lampjes voor hun patiënten. Worden ze blij van.Wauw! Mijn digitale correctieproeven binnen gekregen. Wat een prachtige cover. Ik ben er stil van. Wat een fantastisch werk door het team van Boekscout! Diepe buiging. Zij maken mij heel gelukkig! Mijn boek wordt prachtig. Ik kan bijna niet wachten. Bijna 20 november lieve lezer! De titel...nog even, dan maak ik deze bekend! De stukjes in mijn blog zijn niet de teksten uit mijn boek. Mijn boek is veel mooier... Word je nog nieuwsgieriger?

Lees meer »

Kilometers vreten

Het aantal keer dat wij door het land heen en weer reizen naar de verschillende ziekenhuizen en behandelcentra zijn niet meer te tellen. Wij beginnen altijd met een kop koffie en iets lekkers erbij. Maken er een klein “feestje” van. Het heeft ook iets gezelligs. Het leven is één groot feest, maar je moet zelf de slingers ophangen. ‘Kom, we moeten weer.’

Lees meer »

De vogels

Als SEH verpleegkundige beland ik in het bed in plaats van er aan. Als ik wakker word, weet ik nog niet dat dit de dag is die mijn leven voorgoed verandert. Ineens ben ik echt patiënt, kwetsbaar. Op een gegeven moment niet meer assertief, ziek door gruwelijke pijn. Ik heb al mijn kracht nodig om beter te worden. Totaal machteloos. De controle verliezen is mijzelf verliezen, onverdraaglijk.

Lees meer »