
Als SEH- verpleegkundige kom ik zelf in bed te liggen in plaats van eraan, als gevolg van een medische misser. Vele operaties volgen om de schade enigszins te herstellen, de pijn draaglijker te maken. De laatste operatie was vorige week… Doordat een dokter zijn dag niet had zullen de dagen nooit meer hetzelfde zijn. In mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, gelanceerd door uitgeverij Boekscout, lees je mijn verhaal. Hoe gaat het eigenlijk met deze SEH- verpleegkundige, nu auteur? Nieuwsgierig geworden lieve lezer? Lees dan snel mijn nieuwe blog verhaal.
Spartelend probeer ik weer boven water te komen, na mijn zoveelste en hopelijk nu de laatste operatie. Schakel mijn gevoel uit. Dit is een overlevingsmechanisme geworden dat ik de afgelopen jaren heb ontwikkeld op mijn kronkelpad. Demonen in mijn hoofd in het holst van de pikzwarte nacht plagen mij. Het moeilijkste wat mij de komende tijd te doen staat, is het accepteren van wat nu is. Mijn leven te gaan vereenvoudigen, minder doordenderen en in de vijfde versnelling de dag door. Stoppen met doen alsof er niets aan de hand is, met een bevroren lach. Mij ontdoen van het moeten. Rust te gaan krijgen in lichaam en geest, bewust te leven. Hand in hand met mijn vriend chronische zenuwpijn ben ik begonnen aan een Mindfulness training. Onder begeleiding van mijn goede psycholoog Sindra, die mij op de rails probeert te krijgen. Ademhalen met vriendelijke aandacht, zonder oordeel. Ademen naar mijn pijn in plaats van vluchten en vechten. Leven in het moment. Ik ben aangekomen bij het hoofdstuk: “toelaten/accepteren wat er is.” Loslaten, het meest krachtige medicijn voor ellende. Op de achtergrond klinkt het diepe, helende geluid van een Tibetaanse gong. Daarna de troostende stilte. Extra aandacht richten op één ding tegelijk. Dit gaat niet zomaar vanzelf bij deze drukke, nuchtere en vechtende Renate. Voordat ik onder narcose word gebracht is dit loslaten ver van mijn bed… ’Denk aan een mooie plek waar je graag bent’, zegt de anesthesioloog. Ik doe mijn ogen dicht en adem diep in. Klimmend naar de duinen word ik getrokken door fel, schitterend, smaragdgroen mos. Kale takken van de bomen zwaaien naar me, omarmen mij en mijn lief. In de verte de rollende golven van de grijze zee, uiteenspattend tegen de golfbrekers. Ineens sta ik oog in oog met een ree. We staren elkaar aan, haar grote ogen schitteren als zwart kristal. Dan geeft ze mij een knipoog en vervolgt zij haar weg. Ik adem langzaam uit, laat los en sluit mijn ogen. Minder paniek als het transparante zuurstofmasker op mijn gezicht gedrukt wordt. Moet ik loslaten… Kwetsbaar in mijn blauwe operatiejasje stijg ik dansend op naar de fonkelende sterren. Mindfulness, ik ga mijn best doen, trainen. Ik heb een keuze. Ik slaak een diepe zucht… Accepteren dat bepaalde dingen nooit meer worden zoals ze waren, maar mij erbij neerleggen dat dit is wat het is. Dit betekent niet het bagatelliseren van de realiteit, geen berusting. Maar een noodzakelijke stap om mijn pijn en ongemak mee te nemen in mijn leven. Deze te aanvaarden, in het hier en nu, op dit moment, zonder oordeel. En van daaruit op te staan, weer op te bloeien en sterker te worden.
Wat denk jij lieve lezer, word ik uiteindelijk Mindful, kan ik mijn leven vereenvoudigen, of blijf ik doordenderen in de vijfde versnelling om het hoofd boven water te houden?
Twitter Facebook LinkedInVolgen
Reactie plaatsen
Reacties