
Eindelijk, eindelijk zijn wij weer in ons Domburg na een hectische tijd. Uitgeput hang ik in het brede raamkozijn en staar met een lege blik naar de watertoren. Ik ben zo ontzettend moe, uitgeput. Donkergrijze, zwangere wolken schuiven kreunend voorbij en laten het water breken. Na een lange tijd van droogte valt het hemelwater zacht ruisend op de bladeren van de heen en weer wiegende bomen. Ze zwaaien naar mij alsof ze zeggen: ‘wat fijn dat je er weer bent.’ Het gaat niet zoals het moet. Zenuwpijn speelt tikkertje tussen mijn bekken en mijn rug. Het is te veel geweest de afgelopen tijd, ging zwaar over mijn grenzen. Soms is het moeilijk om altijd maar positief te zijn. Weer nieuwe medicijnen erbij gekregen. Word ik opnieuw op de proef gesteld. Mindfulness training is even vergeten, zijn er teveel dingen die moeten. Nu, op dit moment. Dan rollen glinsterende tranen over mijn wangen en proef ik het zout op mijn lippen. Vind ik geen rust. Mantelzorgen voor mijn oude, zieke vader die plotseling opgenomen wordt en vanuit het ziekenhuis verhuist naar een verzorgingshuis. Het is daar goed, rustig en vredig. Iedereen daar is zo lief, een warm welkom. Hij is broos, moe en kreeg slecht nieuws. Zijn verrimpelde, oude handen met blauwe aderen als kronkelende riviertjes klemmen zich om zijn rode stoel in zijn nieuwe thuis. Mijn hart breekt. In mijn boek schrijf ik dat na jaren geen contact te hebben gehad met hem, wij weer voorzichtig opnieuw beginnen. Nu laten wij elkaar niet meer los, maar het is zwaar en moet hem even meer loslaten, voor mijzelf. Anders ga ik kopje onder. Verhuizen, ons huidige huis nu in de verkoop. We gaan de stad uit, de rust omarmen. Te veel geluid, mensenmassa in de metro, door elkaar rennend over het perron als mieren in een kolonie. Ook dit is veranderd de afgelopen jaren, teveel prikkels. Nu moet het maar zoals het gaat. Nieuwe avonturen aangaan. Het leven vereenvoudigen. Genieten van de muziek van de stilte. Door deze stilte krijg ik nieuwe kracht om weer op de staan en mijn leven ten volle te leven, het is het waard. Ik heb al teveel overwonnen. In een andere plaats, in een ander huis. In het hier en nu. Ik kijk op, de hemel breekt open en een zwakke zonnestraal laat haar gouden licht zachtjes op mij schijnen. Dan sta ik op, loop naar de zee en spreid mijn armen. Een krabbetje komt tevoorschijn tussen de paalhoofden, kijkt mij glimlachend aan. Luisterend naar het geluid van de rollende golven wandel ik over de duinen naar beneden, de serene stilte van de Manteling in. Met zijn grillig gevormde bossen en zingende vogels. De versnelde triller van de Fluiter als een draaiend muntstuk op een bord, danst mijn oren binnen. Vandaag in Domburg is een nieuwe dag die geleefd moet worden. Slaak een diepe zucht, sluit mijn ogen en voel niet de pijn, maar de vreugde. Ik pak de hand van mijn lief en ga de komende dagen genieten in ons heerlijke Domburg.
In mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, komt Domburg in Zeeland veel voor. Daar vind ik troost en rust. Geniet ik van de natuur, die geen oordeel heeft. Hier ben ik gelukkig. En krijg ik inspiratie om verder te schrijven aan mijn tweede boek. Veel groetjes uit Domburg van mij lieve lezer. Pluk de dag!
Twitter Facebook LinkedInVolgen
Reactie plaatsen
Reacties