
Hoe komt het dat ik tegenwoordig zo kan genieten, door diep in de natuur te kijken en naar de zilveren klanken van klassieke muziek te luisteren? Dat ik hierdoor rust vind, na alles wat er is gebeurd? Nadat ik, als Spoedeisende-hulp verpleegkundige, in bed terecht kom in plaats van eraan, ineens patiënt? Vechtend om beter te worden. Met blijvende schade. Lees mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, gelanceerd door: Uitgeverij Boekscout. Daar krijg je het antwoord. De moeite van het lezen waard, lieve lezer. Voor alle mensen die mijn boek, blogverhalen, interviews en artikelen hebben gelezen: Heel veel dank, ik vind het een grote eer! Ook voor al die prachtige reviews en reacties, heel veel dank daarvoor!
De herfst is gehuld in nevel na een nacht van regen. Herfstbladeren dwarrelen gracieus naar beneden, wiegen fluisterend heen en weer tijdens hun val. Het najaar in al zijn bonte pracht. Roestbruine en oranje bladeren dansen in het licht van de zon, die toch ook aan de hemel staat. Waarin de kleuren van de bladeren exploderen in schitterend goud. De dagen worden korter, de maan kikt de zon steeds eerder weg. Knisperende bladeren onder mijn schoenen, lopend door het park en luisterend naar de wind die de takken van de bomen heen en weer laat zwaaien. Ik ruik de vochtigheid van de ijle lucht. Zwarte Kauwtjes vergaderen in groepjes op de takken van de bijna kale bomen, zij zoeken elkaar steeds vaker op. Al wandelend en genietend van deze prachtige kleuren, gaan mijn gedachten terug naar de prachtige klassieke muziek waar ik gisteren zo van genoot. Een lunchconcert in de Doelen. Vanuit mijn stoel vindt de muziek zijn weg naar mijn ziel, verdooft mijn pijn en kom ik tot rust. De zilveren klanken komen dicht in de buurt met wat ik wil zeggen, ik sluit mijn ogen. Glimmend, koperen hoorns en blinkende hobo’s wiegen heen en weer als flonkerend goud. De muzieknoten stijgen op via het met goud bewerkte plafond en dansen verder tussen de roodfluwelen stoelen mijn oren binnen. Dirigent Edo de Waart zwaait met zijn magische handen en leidt het Rotterdams Philharmonisch orkest tot grote hoogten. Wauw, wat mooi! Achter het podium swingen de lange orgelpijpen, hun mondjes neuriën zachtjes mee. Daarna het geluid van de stilte…, balsem voor mijn ziel, vind ik nieuwe kracht. Het applaus galmt door de ruimte. Als ik buiten kom speelt de muziek verder in mijn hoofd, dansen de fonkelend gouden instrumenten om mij heen. Het ultieme genieten, puur geluk, puur goud. ‘Kom Jolanda, we gaan een broodje eten.’
Foto: Stock Adobe
Reactie plaatsen
Reacties