Door de hevige pijn en vermoeidheid raakte ik zodanig uitgeput dat ik niet meer verder kon. Ik koesterde geen hoop meer op beterschap. Was dood, maar toch ook niet. Het slechte nieuws dat ik nooit meer beter word, kon niet worden aanvaard. Mijn levenswil was weg, tot groot verdriet van mijn gezin. Het kon mij op dat moment niets schelen. Ik had geen emotie meer, totale leegte, spinrag in mijn hoofd. Ik was meer aan het overleven dan leven. Liep dolend rond, op zoek naar verlossing. De wind en de regen huilen met mijn tranen mee. Kan nog steeds alleen maar tegen de oorverdovende stilte. Het overwinnen van deze moeilijkheden is de vuurdoop om moed te verzamelen, die leidt tot mijn vrijheid. Ik vind vrijheid door te accepteren van wat er is gebeurd. Door mijn angsten, woede, verdriet en frustratie, kei voor kei af te breken en weer opnieuw te leren genieten van het feest van het leven. Mijn keuze om vrij te zijn. De chronische pijn als mijn vriend te zien, te omarmen.

De geboorte van mijn prachtige boek. Het kostte mij bloed, zweet en tranen. Maar door mijn angsten, pijn en woede van mij af te schrijven, is er rust ontstaan. Ook al is mijn medische rollarcoaster nog niet voorbij en volgen nog operaties. Toch, door deze rust ben ik vrij… Mijn prachtige boek, ga er maar es goed voor zitten.

Foto: Adobe Stock

 


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.