
Terwijl ik al een aantal jaren moet omgaan met afscheid nemen van mijn gezonde leven en altijd verder moet met chronische zenuwpijn die met zijn scherpe tanden in mijn lichaam knaagt, blijf ik schrijven. Schrijven, schrappen, schrijven, schrappen. Dit terwijl mijn leven woelig is en ik nog altijd in de medische rollarcoaster zit. De wet van Murphy geldt voor mij nog steeds en is er nog van alles aan de hand. Mijn neurostimulator is gisteren weer opnieuw ingesteld dus kan ik weer ademhalen en is de pijn weer dragelijk. Als de stoomwolken uit het toetsenbord komen en de letters vliegensvlug op papier gezet worden hoor ik de echo van de stilte in mijn hoofd en houdt Pippi( colostoma) zich rustig. Sluit mij af zodat ik snel vorderingen maak. De wijzers tikken de uren en seconden weg. Mijn bureau kan omhoog en omlaag en moet regelmatig even staan, mijn blik strak op het scherm gericht. Tien vingers die blind rammelen over de knoppen. Om daarna alles weer te wissen en dapper opnieuw te beginnen. Mijn fysieke situatie kan ik niet veranderen, maar wel hoe ik in het leven sta, geluk kan vinden, genietend van lieve mensen om mij heen, de kleine dingen. De zin van mijn leven, die schrijf ik zelf. Dit is hoe ik ten volle leef. Al gaat mijn schrijven gepaard met bloed, zweet en tranen, ik zet door. Fluisterende regen druipt omlaag langs de ramen van mijn schrijfkamer om even later weg gekickt te worden door een waterig zonnetje. Ondertussen starend naar alle nieuwbouw activiteiten in de straat waar ons pas gebouwde huis staat. Ik slaak een diepe zucht, knijp mijn ogen tot spleetjes en gooi mijn handen in de lucht. Yesss, mijn tweede boek is zo goed als af! Het is mij gelukt tussen alle onrust en pijn door, mijn boek af te ronden. Zoals ik dat wil, zoals ik het bedoeld heb. Alle laatjes in mijn hoofd kunnen weer dicht nadat ik alles eruit heb gehaald, op een hoop heb gegooid. Soms moest ik diep duiken in de stapel herinneringen. Af en toe lastig door de wazige, geen roze, medicatie wolk. Per hoofdstuk ga ik nu alle verhalen finetunen, vreet ik nog één keer alle letters op. Om daarna de grote sprong naar Uitgeverij Boekscout te wagen voor de tweede keer. Waar het boek over gaat? Wat de titel is van mijn nieuwe boek? Dit is nog geheim. Oké, twee tipjes van de sluier til ik een stukje omhoog: #Brechtje Duijzer, heeft de prachtige cover gemaakt en is mijn boek een knipoog naar het verleden met actualiteiten die nu in de zorg spelen. Word je al nieuwsgierig? Ga jij hard voor mij duimen lieve lezer dat mijn nieuwe boek wordt toegelaten en gelanceerd? Dat gaat zeker helpen. Mijn eerste boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, was een succes. Een boek over een medische misser die een Spoedeisende Hulp Verpleegkundige treft. Zij belandt in bed in plaats van eraan. De medische achtbaan begint te draaien. Vele, grote operaties zijn nodig in diverse ziekenhuizen in Nederland om de schade wat te verminderen, kilometers vreten. Toch vindt zij het geluk weer. Een paar honderd mensen hebben het gekocht en gelezen, krijg prachtige reviews en is mijn boek verschenen in de krant, websites, bibliotheken en patiënten magazines. Heb ik lotgenoten kunnen adviseren, een beetje helpen, troosten en opbeuren. Daar ben ik heel dankbaar voor. En volgende week een interview voor een leuke krant.
PS: wil jij te zijner tijd promotiemail over mijn boek ontvangen van de uitgever? Dan heb ik wel je toestemming nodig. Dat kan via mijn mailadres: r.evertse@planet.nl. Bedankt! Wie weet, komt het echt zover! Spannend dat ik het vind.
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Renate, ik ben súper benieuwd naar je nieuwe boek!!
Je bent een voorbeeld voor ons allen en ik laaf me eraan..
Alle liefs gewenst!
Monique Peters