De takken van de kale bomen grijpen als zwarte skeletten om zich heen in de bulderende storm Eunice die over ons land raast. Ze houdt huis en gaat als een razende tekeer over land en zee. De harde, schreeuwende wind wikkelt zich als een spiraal om mij heen. Ik pak haar vast en dans mee, samen met de groep krassende, zwarte kauwtjes die zweven op de thermiek van de dreigende, grijze lucht. Schrille geluiden van meedeinende vogels, de harde wind deert hen niet. Meesjes met hun kleine pootjes houden de takken stevig vast, fladderende vleugeltjes. Natte motregen fluistert in het riet, streelt zachtjes mijn gezicht en tikt op de capuchon van mijn groene regenjas. Een parmantige zilvermeeuw danst roffelend de klompendans op het vochtige gras, hopend op een lekkere regenworm die komt kijken wat er boven zijn kopje aan de hand is. Een rondje om de oude begraafplaats maakt mijn rommelige hoofd leeg op mijn dagelijkse wandeling. De storm deert ook mij niet, net als de vogels. Het koperen klokje tingelt met zilveren klanken en luidt een begrafenis in. Door de struiken zie ik zwarte raven met witte handschoenen en hoge hoed een houten kist dragen op hun schouders. Hoofd omhoog, gelijke pas, voetje voor voetje met glanzend zwarte schoenen. Droevige rouwenden vormen een lange rij richting het uitgegraven graf. Vroeger kwam ik hier vaak. Om rust en vrede te vinden in mijn kommer en ellende. Inmiddels verkies ik het leven boven de dood en kom ik er niet meer. Ik heb het leven weer lief, ook al moet ik met zenuwpijn door, zit ik nog in een emotionele rollarcoaster en is het soms moeilijk om mijn weg te vinden. Mijn situatie kan ik niet veranderen, maar wel hoe ik ermee om moet gaan. Als je liefde krijgt kun je heel veel aan. Met harde tegenwind ga ik vooruit, op weg naar huis en met mijn leven. Genieten van de kleine dingen, van de natuur, de vogels, de stilte, de liefde. En van al mijn dierbaren die in mijn hart wonen. Zij maken mij zo gelukkig. Voel ik de vreugde en niet de hoeveelheid pijn. Kan ik alle stormen doorstaan. Meer heb ik niet nodig. Dit heb ik wel geleerd in de afgelopen jaren. Door het leven te omarmen en te accepteren van wat is gebeurd, los te laten, voel ik mij bevrijd. Waarom schrijf ik deze blog? Wat is mijn verhaal?

Je leest het in mijn spannende boek met de titel: ‘Robot had zijn dag niet’, door uitgeverij Boekscout. Lekker met mijn boek op de bank tijdens de storm, je handen om een warme kop thee en een zacht plaid over je heen. Hou je goed vast in deze storm Eunice. Zij buldert langs het huis, rukt aan de ramen, ze is boos. Juist daardoor krijg ik inspiratie om verder te schrijven aan mijn tweede, prachtige boek. Nog even geheim waar deze over gaat.

Foto: AdobeStock

 


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.