De slapeloze nachten in een ziekenhuis. Piepende alarmbellen van de infusen. Rood knipperende lampjes van de pompen. Luid klossende klompen van de verpleegkundigen en artsen door de holle, lange gangen. Geronk en geschreeuw van mijn kamergenoten. Fel schitterend, wit led licht schijnt in mijn ogen, uit het pupillampje van de verpleegkundige. De gordijnen voor de ramen blijven open, zodat ik de sprankelende lichtjes buiten zie stralen over de stad, vanuit mijn bed. De witgevlekte volle maan aan de inktzwarte hemel glimlacht, ik krijg een knipoog. Tel de duizenden, wollige schapen die blatend door de lucht zweven. Gelukkig gaat om zeven uur ’s morgens het grote licht aan. Het ziekenhuis ontwaakt. Weer een nieuwe dag. De nachten in een ziekenhuis, ik doe geen oog dicht. Thuisgekomen volgen ’s nachts, na de wollige schapen, de demonen die kwaad in de zin hebben. Doe ik ooit nog een oog dicht lieve lezer? Je gaat het lezen in mijn prachtige boek: 'Robot dokter had zijn dag niet...'

De meeste mooie foto’s bij de verhalen in mijn blog, komen van Adobe Stock. Mooi dat ze zijn!

 


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.