De diepte der aarde

De herfst probeert de zomer weg te duwen, de maan laat zich eerder zien en het wordt frisser. Oranje en gele bladeren waaien rond mijn gezicht, strelen mijn wangen. De wind huilt om het huis. Regen klettert tegen de ramen, de hemel valt nat op mij. Mijn boek met de titel: Robot dokter had zijn dag niet…, loopt goed. Na het verschijnen van mijn artikel in de NRC en op diverse websites heeft boekhandel Donner, de grootste boekhandel in Rotterdam, mijn boek opgenomen in hun collectie. Wat een grote eer. De Bruna hier in Prinsenland is bijna door mijn stapel boeken heen. Wauw! Ook help ik lotgenoten door middel van een gesprek, advies of wat troost. Maar door alle aandacht voor mijn boek en verhaal komen opnieuw de demonen in het holst van de donkere, zwarte nacht, om mij mee te nemen naar de diepte der aarde. Daar kruipen wazig, witte gestalten uit de diepe spelonken. Komen honderden gedrochten in hun opengewaaide, witte doktersjassen tevoorschijn. Ze willen mij grijpen. Hun lange puntnagels vies van de modder krassen langs de slijmerige muur. Ze lachen hun bloederige, puntige tanden bloot. Rode spetters vormen een plasje op de grond. Honend gelach weerkaatst tegen de muren. Hun witte oogbollen rollen bijna uit hun kassen. Blinkende scalpels schitteren in het licht van de wit-bleke maan. Er wordt een operatielamp op mij gericht met duizenden facetten schitterend licht. Hijgend ren en ren ik om te ontsnappen, angstzweet druipt over mijn rug, mijn shirt is gescheurd, mijn armen bloeden. Mijn hete, hijgende adem maakt wolkjes in de lucht. De glibberige bodem loopt over van mijn tranen. Laten sporen achter over mijn met modder bedekte gezicht. Ik probeer mij te verstoppen onder een gladde rots en glij uit. Opeens een streepje licht als ik naar boven kijk. Een bliksemflits schiet vonkend tussen de rotsen, een oorverdovende donderslag laat de diepte trillen. Ik schrik wakker van al dat kabaal en zit stijf rechtop in mijn bed. Mijn lichaam trilt van doodsangst en ben klam. Naast mij ligt mijn lief vredig te slapen, zijn borstkas gaat rustig op en neer met zijn ademhaling mee. Ik rol mij op in zijn armen, slaak een zucht van verlichting. Gelukkig, het was maar een boze droom… Mijn mondhoeken krullen omhoog als ik opnieuw naar dromenland ga. De diepte der aarde…daar moet je echt niet zijn!

Dank je wel voor alle prachtige reacties op mijn blogverhaaltjes, op social media, reviews, kaarten, bezoekjes en bloemen, lieve lezer. Deze neem ik allemaal mee in mijn hart.

Uitgeverij Boekscout

Foto: Adobe Stock

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.